Facchinetti F. i in., Wyniki Międzynarodowej Konferencji Konsensusowej na temat Myo-inozytolu i d-chiro-inozytolu w położnictwie i ginekologii: związek między zespołem metabolicznym a PCOS, Eur J Obstet Gynecol Reprod Biol. 2015 grudzień;195:72-6. doi: 10.1016/j.ejogrb.2015.09.024. Epub 2015, 3 października.
Abstrakt
W ostatnich latach zainteresowanie skupiło się na badaniu dwóch głównych stereoizomerów inozytolu: mio-inozytolu (MI) i d-chiro-inozytolu (DCI), ze względu na ich udział, jako wtórnych przekaźników insuliny, w kilku insulinozależnych procesy, takie jak zespół metaboliczny i zespół policystycznych jajników. Chociaż te molekuły pełnią różne funkcje, bardzo często ich role są mylone, podczas gdy znaczenie kilku obserwacji wciąż wymaga interpretacji w bardziej rygorystycznych ramach fizjologicznych. W celu wyjaśnienia tej kwestii, Międzynarodowa Konferencja Konsensusu 2013 na temat MI i DCI w położnictwie i ginekologii zidentyfikowała liderów opinii we wszystkich dziedzinach związanych z tą dziedziną badań. Przeanalizowali przełomowe prace doświadczalne i randomizowane badania kliniczne, opisujące rolę i zastosowanie inozytolu(ów) w praktyce klinicznej. Głównymi tematami były: związek między inozytolem(ami) a zespołem metabolicznym, zespół policystycznych jajników (ze szczególnym uwzględnieniem aspektów metabolicznych i rozrodczych), wady wrodzone, cukrzyca ciążowa. Badania kliniczne wykazały, że suplementacja inozytolu(ów) może owocnie wpływać na różne aspekty patofizjologiczne zaburzeń dotyczących położnictwa i ginekologii. Leczenie kobiet z PCOS oraz profilaktyka GDM wydają się tymi stanami klinicznymi, które czerpią większe korzyści z suplementacji MI przy stosowaniu w dawce 2 g dwa razy dziennie. Doświadczenie kliniczne z MI jest znacznie lepsze niż z DCI. Jednak istnienie wskaźników tkankowo-specyficznych, a mianowicie w jajniku, skłoniło naukowców do opracowania w ostatnim czasie terapii opartej na obu cząsteczkach w proporcji 40 (MI) do 1 (DCI).